Πέρασε στα ψιλά. Κάποιοι θα πουν, ήταν οι ευρωεκλογές και οι αυτοδιοικητικές εκλογές. Άλλοι πως, ήταν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών που πυροδότησε πολιτικές εξελίξεις και κατά συνέπεια, πού καιρός να ασχοληθούμε με επετείους.
Κι όμως. Ήταν ακριβώς οι ευρωεκλογές που θα έπρεπε να προκαλέσουν μια συζήτηση και -γιατί όχι;- έναν εορτασμό της συγκεκριμένης ημερομηνίας, αφού πριν λίγες μέρες, στις 28 Μαΐου, συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από εκείνη την 28η Μαΐου 1979, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, σε μια πανηγυρική εκδήλωση στο Ζάππειο Μέγαρο, υπέγραφε την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, από την οποία προέκυψε η σημερινή ΕΕ.
Δεν νομίζω πως η συγκεκριμένη επέτειος αγνοήθηκε τυχαία από το σημερινό ελληνικό κράτος και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η εχθρότητα απέναντι στην Ευρώπη που επέδειξε διαχρονικά το μεγαλύτερο κόμματι της Αριστεράς -πλην της Ανανεωτικής, του τότε ΚΚΕ Εσωτερικού, που έχει όμως τόση σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο το σέλινο με το μαντολάτο- είναι χαρακτηριστική. Δυστυχώς και το ΠΑΣΟΚ της προ εκσυγχρονιστικής του περιόδου, εξεδήλωνε ανοιχτά την εχθρότητά του, γεγονός που σε μεγάλο βαθμό εξέθρεψε και τον καθ’ ημάς αντιευρωπαϊσμό διαχρονικά.
Ουσιαστικά η σχέση που αναπτύχθηκε με την ΕΟΚ και μετά ΕΕ ήταν σχιζοφρενική: μας άρεσαν τα ΜΟΠ, τα πακέτα Ντελόρ, το ΚΠΣ και τα ΕΣΠΑ, αλλά όποτε οι Βρυξέλλες μας ζητούσαν να συνταχθούμε με τους κανόνες τους, «ξυπνούσε το εθνικό φιλότιμο», «θιγόταν η εθνική μας υπερηφάνεια» και αντιδρούσαμε.
Κι όμως. Η χώρα γνώρισε μέσα σε αυτά τα 40 χρόνια την καλύτερη περίοδο του συνταγματικού της βίου, απολαμβάνοντας πρωτόγνωρη ανάπτυξη, ακριβώς χάρη στην ευρωπαϊκή οικονομική ενίσχυση, χαλύβδωσε, θέλοντας και μη, τους δημοκρατικούς θεσμούς της -γι’ αυτό άλλωστε και η επιμονή του Κωνσταντίνου Καραμανλή που έθεσε την ένταξη στην ΕΟΚ ως απόλυτη προτεραιότητα της πολιτικής του- και αργότερα, με την συνθήκη Σένγκεν, και την ένταξη στο σκληρό πυρήνα του ευρώ, βγήκε από την περιθωριοποίηση και την εσωστρέφεια.
Φυσικά υπήρξαν και λάθη, κυρίως στη λογική του να «ξεγελάσουμε τους κουτόφραγκους», κάτι που στην ουσία πριόνιζε το κλαδί στο οποίο εμείς καθόμασταν και τελικά οδήγησε στην κρίση και τη χρεωκοπία. Αλλά θα πρέπει να το παραδεχτούμε: η Ελλάδα πολλαπλώς ωφελήθηκε όλα αυτά τα χρόνια από την ενσωμάτωσή της στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Στη συγκυρία που βιώνει σήμερα η χώρα μας, η ΝΔ είναι και πάλι η παράταξη που κατεξοχήν εγγυάται την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, όχι ως βολικός αποδέκτης κάθε παράλογης απαίτησης των εταίρων μας, οι οποίοι, και λογικό είναι να ενδιαφέρονται πρωτίστως για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, αλλά ως ισότιμος και σοβαρός συνομιλητής. Και είναι αυτή ακριβώς η σοβαρότητα που λείπει από την ευρωπαϊκή πολιτική που (δεν) ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ και που εγγυάται η επόμενη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Γιατί τέλος, θα πρέπει να έχουμε υπόψιν πως ήταν ακριβώς εκείνη η στρατηγική επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή που ευθύς μετά την υπερψήφιση του Συντάγματος του 1975 υπέβαλε αίτημα ένταξης της χώρας μας στην ΕΟΚ, ένταξης που τελικά υπογράφηκε το 1979 που δεν επέτρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα την πλήρη μαδουροποίηση της ελληνικής δημοκρατίας. Και μόνο γι’ αυτό, άξιζε τον κόπο.
Τιτή Ντολαπτσή