Η Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι γιορτή. Δεν είναι τα ladies night στα club και στα νυχτερινά μαγαζιά. Δεν είναι τα λουλουδάκια που θα φέρει ο προϊστάμενος στον εργασιακό χώρο. Είναι ημέρα αγώνα για τις γυναίκες που υφίστανται πραγματική βία, για τις γυναίκες που δίπλα μας, στις γειτονιές της Αθήνας, υπακούν στη σαρία, τους στερείται η πρόσβαση στην εκπαίδευση, το δικαίωμα στην περιουσία, το δικαίωμα να ορίζουν το ίδιο τους το σώμα. Αυτές που πρέπει για 300 ευρώ «να χαμογελάνε» και να υφίστανται προσβολές στην εργασία τους. Εκείνες που τους ασκείται ψυχολογική και σωματική βία από το σύζυγο, το σύντροφο, το γείτονα, ακόμη και τον οδηγό στο δρόμο. Είναι αγώνας για να μην υπάρχει άλλο θύμα όπως η Ελένη Τοπαλούδη και να μην ακούγονται από πουθενά αισχρές δικαιολογίες του τύπου «τα’ θελε». Είναι ο αγώνας να κατανοήσουμε πως το να είσαι γυναίκα σημαίνει πως επιζητείς ισότητα και στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις. Οι γυναίκες, δεν κρυβόμαστε πίσω από το φύλο μας, δεν είμαστε κατοικίδια, δε ζητάμε να μας αντιμετωπίζουν σαν αδύναμα πλάσματα που χρήζουν προστασίας αλλά σαν ανθρώπους, ίσους και άξιους σεβασμού.
Δε θα ευχηθώ χρόνια πολλά. Θα ευχηθώ η επόμενη Ημέρα της Γυναίκας να έχουμε κάνει ένα βήμα πιο μπροστά ως κοινωνία ως προς την πραγματική εξίσωση των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των δύο φύλων. Καλή δύναμη φίλες μου!
