Δεν μπορεί να υπάρχει στο κέντρο μιας σύγχρονης ευρωπαΐκής πόλης, μία από τις πιο όμορφες πραγματικά περιοχές της, με ιδιαίτερα έντονο ιστορικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, ένα άσυλο ανομίας, μόνο και μόνο για λόγους ιδεοληπτικούς.
Υπάρχουν στην Ιστορία κάθε λαού, μερικές ημερομηνίες που είναι πραγματικά σημαντικές. Κάποιες ιδιαίτερες στιγμές για κάθε έθνος, όπου γίνεται μια υπέρβαση...
Πραγματικά δεν ξέρω αν είναι για γέλια ή για κλάματα αυτό που συνέβη με την επίσκεψη Τσίπρα στα Σκόπια. Τί είδαμε και τί ακούσαμε;
Σήμερα, είναι η παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου. Ξέρω πως η παιδική λογοτεχνία -όπως επίσης και η αστυνομική- πολλές φορές, θεωρείται από ορισμένους, ως ένα είδος εύκολης λογοτεχνίας που φτάνει μέχρι και την παραλογοτεχνία.
Η 21η Μαρτίου λοιπόν έχει καθιερωθεί, εκτός από Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (χάρη στις άοκνες προσπάθειες μάλιστα ενός Έλληνα, του πρόσφατα χαμένου λογοτέχνη Μιχάλη Μήτρα) και Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού.
Πολλοί θα ισχυριστούν πως δεν υπάρχει ανάγκη να τιμηθεί μια τέτοια μέρα.
Οπαδός δεν είμαι. Δηλαδή δεν βάζω μαύρες πλερέζες όταν χάνει η ομάδα που συμπαθώ, ούτε πανηγυρίζω έξαλλα όταν κερδίζει. Με διακρίνει μάλλον μια ήπια στάση, που ίσως να μπορούσε να λογιστεί και ως απάθεια ή αδιαφορία. Αλλά εντάξει, κατανοώ εκείνους που παθιάζονται, που υποστηρίζουν φανατικά μια
Εκείνο στο οποίο στέκομαι προσωπικά τόσο ως γυναίκα όσο και ως μητέρα είναι η προτεινόμενη αναθεώρηση του άρθρου 336 του ΠΚ, σύμφωνα με το οποίο μέχρι σήμερα, «όποιος με σωματική βία ή με απειλή σπουδαίου και άμεσου κινδύνου εξαναγκάζει άλλον σε συνουσία ή σε άλλη ασελγή πράξη ή σε ανοχή της
«Μα δεν κάνουν κάτι, παίζουν», «Μια πλάκα κάναμε, δεν ήταν κάτι σοβαρό», «Για να γελάσουμε έγινε». Πόσο συχνά έχουν ακουστεί τέτοιου είδους δικαιολογίες; Πόσο συχνά έχουν κρυφτεί κάτω από το χαλί τα πολλά και ποικίλα φαινόμενα ενδοσχολικού εκφοβισμού;
Κάθε μέρα που περνάει αισθάνεται κανείς βέβαιος, πως, εντάξει, αυτό ήταν, πιάσαμε πάτο, δεν έχει παρακάτω. Και αυτό φυσικά συνεπάγεται πως υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης πλέον, όπως ακριβώς όταν φτάνει κανείς στον πυθμένα της θάλασσας, έχει να πάει μόνο προς τα πάνω με την άνωση.
Αντιλαμβάνομαι πως ο τίτλος που επέλεξα είναι αρκετά προκλητικός, προβοκατόρικος σχεδόν. Θα βρεθεί κάποιος πιθανότατα και θα πει «σαν πολλά δε μας τα λες; είπαμε είμαστε ό,τι είμαστε, αλλά όχι και Βενεζουέλα των Βαλκανίων, basta!»