ΑΥΤΗ ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΟΥ ΤΗ ΛΕΜΕ ΜΕΓΑΛΗ…

Αυτή τη Παρασκευή… που τη λέμε Μεγάλη
Η μέρα, με τα μολυβένια σύννεφα στις καρδιές μας, που λέγε ο Παπαδιαμάντης, γίνεται φέτος ακόμα πιο θλιμμένη, ακόμα πιο κοντινή στη Κοινωνική τραγικότητα, που ζούμε σ’ όλο τον Κόσμο…
Αυτή η Μ.Παρασκευή ξεπερνά την Χριστιανική συμβολική. Απλώνεται, με επινίκια κυριαρχίας, απέναντι στην Υγεία και τη Ζωή στον υπερδύναμο Άνθρωπο σ’όλον το Πλανήτη… Ο Επιτάφιος θρήνος συνομολογείται από κάθε σκέψη και οι ώρες, γίνονται βαριές και αργές, σαν τη συνοδεία, που στην Πατρίδα μας τη λέμε περιφορά…
Ο «εν τάφω» χρόνος, γίνεται χρόνος Ζωής, για να προετοιμάσει την υπέρβαση του θανάτου αύριο τη νύχτα.. Ας το ζήσουμε, έστω και εθιμικά διαφορετικά… αρκεί το άρωμα των λουλουδιών, η φλόγα ενός κεριού, μια προσευχή, έστω προσφέροντας ένα ρόδο που η δύναμη της Πλάσης, θα το κάνει αμάραντο…