Πιθανολογώ πως οι περισσότεροι συμπολίτες μας σήμερα, στο άκουσμα και μόνο της λέξης «εθελοντισμός» είναι δύσπιστοι. Δε θέλει άλλωστε και πολύ. Κάτι το πάρτι με τους εθελοντές που στήθηκε στην εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων, κάτι το σημερινό, σύγχρονο πάρτι που στήνουν οι λεγόμενες ΜΚΟ, με την ανοχή και την υποστήριξη του κ. Τσίπρα και της κυβέρνησής του και τα χρήματα των Ευρωπαίων –άρα και των Ελλήνων- φορολογουμένων για το έγκλημα του μεταναστευτικού, ο περισσότερος κόσμος, βλέπει στην καλύτερη περίπτωση με καχυποψία και στη χειρότερη με εχθρότητα κάθε κίνηση που γίνεται υπό τη σημαία του εθελοντισμού.
Κι όμως, κάτι τέτοιο είναι μάλλον άδικο, και θα προσπαθήσω μέσα σε λίγες γραμμές να το καταδείξω. Είναι σαφές πως οι διάφορες εθελοντικές δράσεις που έχουν κατά καιρούς αναπτυχθεί στη χώρα μας, πολύ συχνά απετέλεσαν είτε εκ των υστέρων προσπάθειες δικαιολόγησης απουσίας του κράτους, είτε συγκεκαλυμμένες μεθόδους προώθησης κάθε είδους συμφερόντων, με πολύ υψηλό μάλιστα κόστος για τους πολίτες.
Από την άλλη πλευρά, ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης, η κοινωνία πολιτών, όπως λέμε, ανέπτυξε διάφορες δράσεις που σα σκοπό είχαν την προσπάθεια ανακούφισης διαφόρων κοινωνικών ομάδων και πολλών χειμαζόμενων συνανθρώπων μας που επλήγησαν από την κρίση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εξάλλου, και με το κράτος να είναι τις περισσότερες φορές απόν, ένα διαρκές παράδειγμα εθελούσιας προσφοράς προς τον άνθρωπο και την κοινωνία, παρά τις επιθέσεις που δέχεται από διάφορες πλευρές, απετέλεσε η Εκκλησία με το τεράστιο κοινωνικό έργο που επιτέλεσε και επιτελεί καθημερινά, σε κάθε μητρόπολη και ενορία.
Αλλά και οι καταστροφές που έπληξαν τον τελευταίο χρόνο την Αττική, από τη Μάνδρα μέχρι το Μάτι, όπου ο κρατικός μηχανισμός όχι απλώς δεν έπραξε τα αναμενόμενα αλλά οι εκπρόσωποι της συντεταγμένης Πολιτείας έφτασαν μέχρι του σημείου να κατηγορήσουν τα θύματα για το κακό που τα βρήκε, πάλι η αυθόρμητη κινητοποίηση της κοινωνίας μας, όπου ο καθένας με όποιον τρόπο μπορούσε, δραστηριοποιήθηκε σε μια προσπάθεια να βοηθηθούν όσοι υπέστησαν καταστροφές.
Έχει λοιπόν καταστεί σαφές πως απέναντι σε ένα κράτος που συχνά είναι εχθρικό απέναντι στον πολίτη, δυσκίνητο, κυριαρχούμενο πλήρως από τη γραφειοκρατία, την ευθύνη την έχουμε εμείς, οι πολίτες, αν θέλουμε πραγματικά να βελτιώσουμε την ποιότητα της ζωής μας, την καθημερινότητα των συνανθρώπων μας και τον κόσμο που ζουν τα παιδιά μας.
Η ανάληψη ευθύνης από μέρους μας, αποτελεί πράξη εξόχως πολιτική, σε μια σημαντική πολιτική και κοινωνική συγκυρία, προκειμένου όχι μόνο να βγούμε από το τέλμα που η κυβέρνηση των τελευταίων ετών, κατά κύριο λόγο, μας έχει οδηγήσει αλλά και να κάνουμε τη ζωή μας λίγο πιο όμορφη, λίγο πιο εύκολη, πολύ πιο ανθρώπινη. Κάθε προσπάθεια που έχει σα σκοπό τον παραπάνω, είναι μια μορφή εθελοντικής δράσης, και νομίζω πως, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη να αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι, το έργο της ανόρθωσης της πατρίδας, αποκτώντας μεγαλύτερη υπευθυνότητα, όπως αρμόζει σε πραγματικά ελεύθερους πολίτες μιας δημοκρατικής χώρας.
Το κράτος, μας δείχνει τα όριά του, τις δυνατότητές του, ιδιαίτερα όταν άνθρωποι φαύλοι και ανίκανοι, διαχειρίζονται τις τύχες του. Από εκεί και πέρα, το λόγο για την αναβάθμιση της ζωής μας συνολικά, ως κοινωνία, έχουμε καθήκον να τον πάρουμε εμείς.
Τιτή Ντολαπτσή