Υπάρχουν στην Ιστορία κάθε λαού, μερικές ημερομηνίες που είναι πραγματικά σημαντικές. Κάποιες ιδιαίτερες στιγμές για κάθε έθνος, όπου γίνεται μια υπέρβαση, κάτι που ξεπερνά τη συνήθη πεπατημένη, ακόμη και ότι έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε «κοινή λογική». Μια στιγμή τρέλας, γεμάτης όμως με μια εκτυφλωτική λάμψη που δεν είναι δυνατόν να ξεχαστεί και μένει ζωντανή μέσα στην πορεία του χρόνου έτσι ώστε να φωτίζει ως παράδειγμα, ως πρότυπο υψηλό, ως μια ιδανική ώρα.
Μια τέτοια στιγμή στάθηκε για το δικό μας έθνος, το ελληνικό, και η ημέρα μιας ήττας τραγικής. Από τους 3.000 μαχητές, οι 1.700 έπεσαν νεκροί. Μόλις 1.300 σώθηκαν. Από τους αμάχους, οι 5.000 σκοτώθηκαν μέσα στη νύχτα. Πέρασαν μόνο 13 γυναίκες, όλες Σουλιώτισσες, μαζί με 3 ή 4 παιδιά. Άλλα 6.000 γυναικόπαιδα στάλθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Πόλης και της Αλεξάνδρειας. Οι Τούρκοι έχασαν 5.000 πολεμιστές. 3,5 χρόνια πάσχιζαν δυο μακρές πολιορκίες. Από τις 15 Απριλίου του 1825, ο κλοιός έγινε ασφυκτικός. Ύψωσαν την τουρκική σημαία στις 11 Απριλίου του 1826. Η νίκη αυτή τους στοίχισε τον πόλεμο. Αναφέρομαι φυσικά στην ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου, που έλαβε χώρα τη νύχτα της 10ης Απριλίου 1826.
Η ηρωική αντίσταση του Μεσολογγίου ήταν για τους λαούς της Ευρώπης ένα γεγονός συγκλονιστικό. Οι λαοί πίεζαν τις κυβερνήσεις να βοηθήσουν τους μαχόμενους Έλληνες. Στις 4 Απριλίου 1826, μόλις έξι ημέρες πριν από την ηρωική έξοδο, Ρωσία και Αγγλία υπογράφουν το πρωτόκολλο της Πετρούπολης, το πρώτο διπλωματικό κείμενο που προβλέπει τη δημιουργία αυτόνομου και αυτοδιοικούμενου ελληνικού κράτους, φόρου υποτελούς στο σουλτάνο.
Μετά την έξοδο και τις σφαγές που ακολούθησαν, οι πιέσεις προς τις κυβερνήσεις έγιναν πιο έντονες. Διανοούμενοι όπως ο Ουγκώ, ο Σατωμπριάν και ο Βεραντζέρος, έκαναν εκκλήσεις για βοήθεια στους Έλληνες. Η άμυνα της Aκρόπολης της Αθήνας έδωσε νέα ώθηση στο φιλελληνικό κίνημα. Όταν, στις 25 Μαΐου 1827, η Aκρόπολη παραδόθηκε, η Γαλλία προσχώρησε στο πρωτόκολλο της Πετρούπολης.
Γίνεται λοιπόν κατανοητό πως αυτό το ηρωικό ολοκαύτωμα των υπερασπιστών ενός «φράχτη», όπως υποτιμητικά είχε χαρακτηρίσει την οχύρωση του Μεσολογγίου ο Ιμπραήμ στον Κιουταχή, προσέφερε στην εθνική υπόθεση πολύ περισσότερα από όσα οι μεγάλες νίκες των πρώτων ετών της Επανάστασης. Άλλη μια απόδειξη των λόγων του Χριστού, όπου σύμφωνα με το κατά Λουκά, «αρκεί σοι η χάρις μου˙ η γαρ δύναμις μου εν ασθενεία τελειούται». Μέσα από την αδυναμία, ο Θεός βοήθησε την πατρίδα μας να σταθεί στα πόδια της και το αίμα των παιδιών της και οι θυσίες των προγόνων μας δεν πήγαν χαμένες.
Έτσι λοιπόν και σήμερα, ας έχουμε πίστη και όραμα, ας αγωνιστούμε με όλη μας τη δύναμη, να φέρουμε ξανά την πατρίδα μας εκεί που αξίζει να είναι, για εμάς, για τα παιδιά μας, για τις επόμενες γενιές που θα έρθουν.
Τιτή Ντολαπτσή