Αντιλαμβάνομαι πως ο τίτλος που επέλεξα είναι αρκετά προκλητικός, προβοκατόρικος σχεδόν. Θα βρεθεί κάποιος πιθανότατα και θα πει «σαν πολλά δε μας τα λες; είπαμε είμαστε ό,τι είμαστε, αλλά όχι και Βενεζουέλα των Βαλκανίων, basta!»
Εξηγούμαι: τον Ιούλιο του 1974, αμέσως μετά την άφιξη του, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θέτει σαν αποκλειστικό στόχο της πολιτικής του τον βαθύ και ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της χώρας. Στα πλαίσια αυτά, όχι μόνο προχωρεί σε δημοψήφισμα και νομιμοποίηση του μέχρι τότε παράνομου ΚΚΕ αλλά και δίνει αγώνα και στις δύο κυβερνητικές του θητείες, αγώνα σκληρό και άνισο καθώς έχει να αντιμετωπίσει εξωτερικές και εσωτερικές δυσκολίες, να εντάξει την Ελλάδα στην τότε ΕΟΚ, νυν ΕΕ.
Η επιλογή εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, επιλογή για την οποία ανάλωσε όλο το πολιτικό του κεφάλαιο, δεν εντάσσεται μόνο στη βαθιά του πίστη πως μόνο μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια η Ελλάδα θα μπορούσε να αναπτυχθεί και να βγει επιτέλους από τη φτώχεια και την καθυστέρηση. Ο βασικότερος ίσως λόγος είναι γιατί η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ/ΕΕ ήταν ο καλύτερος τρόπος για να αποκτήσει η χώρα ουσιαστική εσωτερική σταθερότητα και να θεμελιωθεί η δημοκρατία, έτσι ώστε να μην υπάρξει ποτέ στο μέλλον κίνδυνος για το πολίτευμα.
Με αλλά λόγια, καλό θα είναι να ανάβουμε που και που κανένα κεράκι προς ανάπαυσιν της ψυχούλας του Εθνάρχη, ειδικά με όσα έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια. Τι θέλω να πω;
Είναι προφανές πως ο θεσμός των ιδεοληπτικών αριστεριστών του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με το γελοίο υποσύνολο των ΑΝΕΛ, όχι μόνο δεν διαθέτουν ίχνος δημοκρατικής ευαισθησίας, αλλά ίσα ίσα, θα έβλεπαν μάλλον θετικά την βενεζουελοποίηση/μαδουροποίηση της χώρας. Τι να θυμηθούμε; Τον «γραφικό» όσο και επικίνδυνο Λαφαζάνη που το καλοκαίρι του 2015 πρότεινε «ντου» στο Νομισματοκοπείο; Τον ολωσδιόλου Καμμένο που έλεγε πως ο στρατός θα εγγυηθεί την εσωτερική ασφάλεια; Τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη με την κα Θάνου και τον σκοτεινό Παπαγγελόπουλο; Τον νόμο Παππά για 4 τηλεοπτικές άδειες; Το εμπάργκο στο ΣΚΑΪ, ακόμη και μετά τη βομβιστική επίθεση που δέχτηκε ο σταθμός; Ή τέλος το θαυμασμό στα όρια της λατρείας στον Τσάβες (ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, πρώτα έκανε δύο στρατιωτικά πραξικοπήματα και εν συνεχεία κατόρθωσε να ανέλθει δημοκρατικά στην εξουσία, την οποία ούτε ο ίδιος ούτε ο οδηγός λεωφορείου διάδοχός του δεν σκόπευε να αφήσει) που συνεχίζεται με τον Μαδούρο κατά τρόπο που εκθέτει τη χώρα ανεπανόρθωτα, ως συμπαθούσα αιμοσταγείς δικτάτορες.
Θα πει κάποιος πως αυτή ήταν πάντα η Αριστερά· εκεί που κατακεραυνώνει τους Πινοσέτ, δηλώνει τη συμπάθειά της στους Βιντέλα. Σωστά. Αλλά ωστόσο δεν παύει να ανησυχεί το γεγονός ότι το παρόν τσίρκο που κυβερνά, παρά την αδιαμφισβήτητη ανικανότητά του στο να επιλύσει έστω και απλά προβλήματα καθημερινότητας, παρά την ιδεοληψία που οδηγεί σε καταφανή αγνόηση της πραγματικότητας, έχει ένα πρωτόγνωρο πραγματικά πάθος να διατηρηθεί πάση θυσία στην εξουσία, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο.
Κατά συνέπεια, όσο και αν η Ελλάδα δεν είναι –μέχρι στιγμής τουλάχιστον- η Βενεζουέλα των Βαλκανίων, καλό θα είναι να αγρυπνούμε όλοι οι υπεύθυνοι και ευαισθητοποιημένοι πολίτες, διότι πραγματικά (κι εδώ, ας μου επιτραπεί να μεταφέρω μια γνώμη που πολύ συχνά ακούω όπου βρεθώ κι όπου σταθώ) «μ’ αυτούς εδώ, δε θα ξεμπλέξουμε εύκολα». Ας έχουμε λοιπόν τα μάτια μας ανοιχτά και –το σπουδαιότερο- ας μας γίνει μάθημα όλο αυτό που ζήσαμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια και να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν, πρώτα ο Θεός, βρεθούμε μπροστά στην κάλπη. Βλέπετε, μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Τιτή Ντολαπτσή