Και να που πριν αλέκτωρ λαλήσει, οι «Κασσάνδρες» -ή μήπως πρέπει να πω οι «Βουκεφάλες», όπως μας χαρακτήριζαν όσους επισημαίναμε πως η συμφωνία των Πρεσπών, με την ασάφειά της, αν μη τί άλλο, δεν αποτελούσε λύση στο Σκοπιανό οι διάφοροι τάχα «προοδευτικοί κοσμοπολίτες»;- επιβεβαιώνονται· ο πρόεδρος της γειτονικής χώρας, έκανε, πριν λίγες μέρες δηλώσεις, για «μακεδονική μειονότητα» στην Ελλάδα καθώς και για «μακεδονική γλώσσα» η οποία μάλιστα θα διδάσκεται, σύμφωνα με όσα προκύπτουν από τη συμφωνία, στη χώρα μας! Και μετά το σάλο των δηλώσεων, επανήλθε, ο κ. Ζάεφ, λέγοντας πως το κράτος του μεν θα ονομάζεται «Βόρεια Μακεδονία» αλλά ο λαός του αποτελείται από «Μακεδόνες που μιλούν τη μακεδονική γλώσσα»! Να αναγνωρίσουμε ωστόσο, πως ο βόρειος γείτονας ήταν καθησυχαστικός, καθώς δεν προτίθεται να μας προσαρτήσει, κι ένα «ουφ» ανακούφισης βγήκε από όλους μας!
Μετά από όλα αυτά, ο μεν κυβερνητικός εταίρος, (εκείνος που θα έριχνε την κυβέρνηση, αν περνούσε η συμφωνία στα Σκόπια) μας είπε πως «τώρα πια δεν υπάρχει συμφωνία!» ενώ ο αρχιτέκτονας αυτής, τον οποίο ο προαναφερθείς κυβερνητικός εταίρος κατηγόρησε μέσα στο υπουργικό συμβούλιο, πρώην ΥΠΕΞ κ. Κοτζιάς, μας είπε χαριτωμένα πως «θα τραβήξει το αυτάκι» του Ζόραν Ζάεφ.
Έχω την πεποίθηση πως ουδείς εχέφρων πολίτης πλέον έχει αμφιβολίες για την καταστροφική πολιτική που άσκησε σε ένα τόσο σοβαρό εθνικό θέμα η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, όταν πλέον αποκαλύπτονται οι πραγματικές συνέπειες της συμφωνίας.
Να δούμε όμως λίγο τί τελικά συμβαίνει. Από το 1991, ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, θέτει ως ακρογωνιαία λίθο της πολιτικής του στο θέμα των Σκοπίων την αναγνώριση από τα Σκόπια ότι δεν υπάρχει μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα. Σαφής άλλωστε ήταν η επιμονή της τότε ελληνικής κυβέρνησης, για ρητή διατύπωση στη «λύση Πινέιρο» πως τα Σκόπια θα αναγνώριζαν πως δεν υπάρχει στην Ελλάδα μακεδονική μειονότητα, ωστόσο η λύση Πινέιρο, δεν προχώρησε, αλλά η χώρα μας είχε καταθέσει σαφώς τη θέση της, θέση που είχαν αποδεχτεί και οι Ευρωπαίοι τότε. Είναι άλλωστε σαφές, πως μακεδονική μειονότητα, με την αναγκαία μαζικότητα ώστε να μπορεί να διεκδικήσει συλλογικά μειονοτικά δικαιώματα στην Ελλάδα, δεν υπήρχε. Τα πολύ μικρά ποσοστά που πήρε το Ουράνιο Τόξο, που προσπάθησε να εκπροσωπήσει εκλογικά μια τέτοια υποτιθέμενη εθνική μειονότητα στη δεκαετία του 1990 και εντεύθεν, δίνουν και την σχετική αριθμητική αιτιολόγηση. Το Ουράνιο Τόξο στις περιφέρειες της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας έλαβε στις ευρωεκλογές του 2014 αθροιστικά 0,2% (2.861 ψήφους σε ένα εκλογικό σώμα 1.212.881 ψηφισάντων), κάτι που καθιστά την σχετική υπόθεση πράγματι μη συγκρίσιμη αριθμητικά με οποιαδήποτε αναγνωρισμένη εθνική μειονότητα στην Ευρώπη.
Υποστήριζε μάλιστα χαρακτηριστικά ο Κρης πολιτικός, πως «πρόκειται για μοναδική περίπτωση, από όσες εγώ γνωρίζω, όπου την μειονότητα την παρουσιάζουν τρίτοι, απ’ έξω από τη χώρα και όχι μέσα στην ενδιαφερόμενη χώρα». Και να, πριν ακόμη κυρωθεί η συμφωνία, η δήλωση Ζάεφ, δήλωση που βεβαίως είναι σε συνάρτηση με όσα ΡΗΤΑ αναγνωρίζονται στη συμφωνία των Πρεσπών, για την οποία, όσοι είχαμε επιφυλάξεις, είμαστε εθνικιστές και ακροδεξιοί.
Και κάτι ακόμη, προκειμένου να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της εθνικής βλάβης που προκάλεσαν οι κύριοι Τσίπρας και Καμμένος. Είναι σαφές πως τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια έγιναν λάθη, η ελληνική εξωτερική πολιτική εγκλωβίστηκε σε μια ατελέσφορη τακτική, που άφησε ένα σημαντικό ζήτημα για τις διεθνείς μας σχέσεις, άλυτο. Μετά τον υπερεθνικιστή Γκρουέφσκι, η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον διαλλακτικότερο Ζόραν Ζάεφ, ήταν η ιδανική στιγμή να υπάρξει συνεννόηση και συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων για να δρομολογηθεί η τελική συμφωνία.
Αντ’ αυτού όμως η κυβέρνηση Τσίπρα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, χωρίς μάλιστα τους ΑΝΕΛ, και χωρίς κ α μ ί α εθνική συνεννόηση, αποφάσισε να το παίξει λύτης δύσκολων εθνικών προβλημάτων, φόρεσε καουμπόικο καπέλο στον κ. Κοτζιά και όρμησε να το τακτοποιήσει κι αυτό, όπως είχε τακτοποιήσει κι όλα τα υπόλοιπα. Χωρίς καμία εθνική συνεννόηση, με μόνη στόχευση την εμπλοκή της αντιπολίτευσης και την προσπάθεια ανατροπής της δυναμικής της ΝΔ, με τη δημιουργία ακροδεξιού πολιτικού σχηματισμού με αφορμή το Σκοπιανό, ή την ενδυνάμωση της Χρυσής Αυγής, με την οποία, όπως έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα, οι σχέσεις της κυβέρνησης είναι μάλλον άριστες.
Τέλος, ας έχουμε υπόψη μας πως αν ισχύσει τελικά αυτή συμφωνία, αυτό θα σημαίνει πως έχουμε σύνθετη ονομασία που αντί π.χ. του «Νέα», έχει ως προσδιορισμό το «Βόρεια», που σαφώς την αντιπαραβάλλει προς τη Νότια, κατά το παράδειγμα της Κορέας ή του Βιετνάμ, αφήνει ξεκάθαρα περιθώριο γενικής χρήσης του ονόματος «Μακεδονία», «Μακεδόνας, «μακεδονικός», χωρίς άλλο προσδιορισμό, γεγονός από το οποίο προκύπτει και «μακεδονική» εθνότητα, εθνικότητα, ιθαγένεια κλπ, ανάλογα με τις ερμηνείες, κάτι που βεβαίως αφορά και τοπωνύμια ή προϊόντα, και φυσικά το ζήτημα της «μακεδονικής γλώσσας», που παρά το γεγονός ότι, στα ψιλά, αναφέρεται σλαβική ρίζα και προέλευση κι ως εκ τούτου δεν έχει καμιά σχέση με τη γλώσσα του Μ. Αλεξάνδρου και του Αριστοτέλη, παραμένει το καίριο και παράλογο που μόλις προχθές ακούσαμε, ότι δηλαδή, αυτό το γλωσσικό μόρφωμα, μπορεί να διδάσκεται ελληνικά σχολεία «μακεδονική γλώσσα»!
Οι παλιοί έλεγαν πως «όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος». Η καταστροφή που έφεραν στη χώρα, σε όλα τα επίπεδα οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ολοκληρώνεται με μια «μακεδονική σαλάτα». Και οι ζημιές στα εθνικά ζητήματα, σπάνια μπορούν να αποκατασταθούν…
Τιτή Ντολαπτσή