Πριν λίγες μόνο ημέρες ο πρωθυπουργός οργάνωσε μία από αυτές τις τόσο κακόγουστες φιέστες που συνηθίζει και κάλεσε τις γυναίκες υπουργούς και βουλευτές της κυβέρνησής του, καθώς και γυναίκες στελέχη των ΕΔ και των Σωμάτων Ασφαλείας, στο Μέγαρο Μαξίμου όπου και ανέφερε πόσο ικανοποιημένος ήταν από το έργο των γυναικών υπουργών του (μειδιώ!) και πως στις επόμενες κυβερνήσεις, θα είναι περισσότερες ενώ ακόμη, πρόσθεσε πως ο αγώνας απέναντι στις διακρίσεις και στην έμφυλη βία είναι διαρκής μάχη.
Λίγες ημέρες μετά, βγήκε στη δημοσιότητα ο νέος ΠΚ που ετοιμάζει η νομοπαρασκευαστική του Υπουργείου Δικαιοσύνης και μας παρουσίασε ο αρμόδιος Υπουργός Μιχάλης Καλογήρου. Δε θα σταθώ στις αβάντες που κάνει η κυβέρνηση στην Χρυσή Αυγή και στους κουκουλοφόρους. Συνηθίσαμε πια, αλλοίμονο σε εκείνους που «πέφτουν από τα σύννεφα», μάλλον επειδή αγαπούν τις ελεύθερες πτώσεις.
Εκείνο στο οποίο στέκομαι προσωπικά τόσο ως γυναίκα όσο και ως μητέρα είναι η προτεινόμενη αναθεώρηση του άρθρου 336 του ΠΚ, σύμφωνα με το οποίο μέχρι σήμερα, «όποιος με σωματική βία ή με απειλή σπουδαίου και άμεσου κινδύνου εξαναγκάζει άλλον σε συνουσία ή σε άλλη ασελγή πράξη ή σε ανοχή της τιμωρείται με κάθειρξη».
Νομικοί καθώς και οργανώσεις υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών κατά καιρούς είχαν επισημάνει την ανεπάρκεια πλέον του νόμου, καθώς ουσιαστικά επικεντρώνει στη σωματική βία και παρακάμπτει την έλλειψη συναίνεσης.
Ταυτόχρονα, η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας (η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης), που θεωρείται ως το πλέον ολοκληρωμένο νομικό πλαίσιο μέχρι σήμερα για την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών, υποχρεώνει τα κράτη να ποινικοποιήσουν όλες τις μη συναινετικές πράξεις σεξουαλικής φύσης.
Μετά την ψήφισή της από τη Βουλή, η Σύμβαση αυτή έγινε νόμος του κράτους το Μάρτιο του 2018. Το νομοσχέδιο κυρώθηκε από την Ολομέλεια της Βουλής με ευρεία συναίνεση. Σύμφωνα με το άρθρο 36 αυτής της Σύμβασης: «Η συναίνεση πρέπει να παρέχεται εκουσίως, ως αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης του ατόμου η οποία αξιολογείται στο πλαίσιο των περιστάσεων».
Θα περίμενε λοιπόν κανείς, η αναθεώρηση του άρθρου 336 του ΠΚ να κινείται σε αρμονία με αυτήν την κατεύθυνση, αλλά όχι. «Η νέα πρόταση περιορίζει τις περιπτώσεις της “απειλής σπουδαίου και άμεσου κινδύνου”, μόνο σε εκείνες που αφορούν “απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας”. Έτσι στενεύει ακόμη περισσότερο η έννοια της “απειλής” αποκλείοντας ευρύτερες αναγνώσεις βίας όπως η ψυχολογική ή ο εργασιακός εκφοβισμός», όπως αναφέρουν υπεύθυνοι ανθρωπιστικών οργανώσεων.
Κανείς μας δεν έχει ξεχάσει την Ελένη, το νεαρό κορίτσι που είπε «όχι» και προσπάθησε να αντισταθεί σε σεξουαλική συνεύρεση παρά τη θέλησή της. Το φρικώδες τέλος της είναι γνωστό στο Πανελλήνιο σε μια υπόθεση που απασχολεί ακόμη τις αρχές, την κοινή γνώμη και τα ΜΜΕ.
Τι θα είχε γίνει, όμως, αν μια άλλη Ελένη στη θέση της Ελένης είχε ξεστομίσει το «όχι» της χωρίς να προσπαθήσει να αντισταθεί; Εφόσον δεν εισακούστηκε η άρνησή της και λόγω των δεδομένων συσχετισμών δυνάμεων που ήταν συντριπτικά εις βάρος της, μια άλλη κοπέλα σε παρόμοια δεινή θέση, δε θα μπορούσε κάλλιστα να ακολουθήσει την επιλογή της μη αντίστασης ως «στρατηγική επιβίωσης» απ’ τα χειρότερα και να υποκύψει βουβά και αμαχητί στις διαθέσεις των βιαστών της; Ίσως εκείνη η Ελένη να είχε ξεγλιστρήσει του θανάτου και να επέστρεφε συντριμμένη μα ζωντανή στο σπίτι της: η επιζώσα ενός ομαδικού βιασμού. Για τον κοινό νου, πάντα, γιατί ο νόμος δεν είναι και βέβαιο πως θα «έβλεπε» κάποιο βιασμό.
Σύμφωνα με τον ισχύοντα ορισμό του βιασμού, αφού η άλλη Ελένη στη θέση της Ελένης υποχώρησε ήσυχα, παραιτήθηκε απ’ την ιδέα να παλέψει, δεν έδειξε ίχνη αντίστασης και βίωσε χωρίς σωματικά σημάδια και μελανιές αυτό που της συνέβη, τότε παίζεται αν έχει βιαστεί. Τι σημασία έχει που δεν ήθελε να υποστεί ό,τι υπέστη;
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μας έχει συνηθίσει στη διπροσωπία και στην ανακολουθία λόγων και έργων εδώ και τέσσερα χρόνια. Χαρακτηριστικό γνώρισμά της η υποκρισία, όταν διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλο, όταν αναζητά «σεξιστικά κίνητρα» πίσω από την κριτική που ασκείται είτε στην ανάλγητη κυρία Δούρου είτε στην ελάχιστη κυρία Νοτοπούλου, αλλά εκεί ακριβώς που, θα όφειλε, να δώσει δείγματα προοδευτικής γραφής και να μας αποδείξει επιτέλους αν όντως κόπτεται υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών, αλλάζει το ανεπαρκές άρθρο 336 του ΠΚ με κάτι ακόμη ανεπαρκέστερο, κλείνοντας τελικά το μάτι στους επίδοξους νταήδες που θα συναντήσει αύριο μια άλλη Ελένη μπροστά της.
Και τελικά, η δική μου απορία ως πολίτη είναι, εκείνοι οι ευαίσθητοι, οι «γεφυροποίοι», εκείνοι που βλέπουν «στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία», έχουν τόσο πολύ τυφλωθεί; Μάλλον όχι. Άλλωστε, άλλο πράγμα είναι να είσαι τυφλός και άλλο να κάνεις τα στραβά μάτια…
Τιτή Ντολαπτσή