Οπαδός δεν είμαι. Δηλαδή δεν βάζω μαύρες πλερέζες όταν χάνει η ομάδα που συμπαθώ, ούτε πανηγυρίζω έξαλλα όταν κερδίζει. Με διακρίνει μάλλον μια ήπια στάση, που ίσως να μπορούσε να λογιστεί και ως απάθεια ή αδιαφορία. Αλλά εντάξει, κατανοώ εκείνους που παθιάζονται, που υποστηρίζουν φανατικά μια ομάδα, που την ακολουθούν σε νίκες και χαρές. Ως εδώ καλά.
Το Σαββατοκύριακο που μόλις πέρασε, είχαμε άλλη μία επανάληψη ενός χιλιοπαιγμένου έργου: μπάχαλα στα γήπεδα. Πιο συγκεκριμένα, το Σάββατο, στο κλειστό γήπεδο Περιστερίου, στο 33ο λεπτό του αγώνα Περιστέρι-Άρης και χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι νωρίτερα, ξεκίνησαν συμπλοκές μεταξύ «θερμόαιμων», με ανταλλαγή αντικειμένων εκατέρωθεν και μεγάλος όγκος των οπαδών του Περιστερίου να κάνουν «ντου» στο μέρος της κερκίδας που ήταν οι φίλοι των «κίτρινων». Μάλιστα, από το μένος των «ανεγκέφαλων» δεν γλίτωσαν και ορισμένοι συγγενείς παικτών, οι οποίοι ήταν σε κατάσταση σοκ.
Φυσικά το παιχνίδι διεκόπη, ενώ λίγα λεπτά αφότου ξεκίνησαν τα επεισόδια, έκανε την εμφάνισή στο κλειστό μία διμοιρία των ΜΑΤ και έτσι η κατάσταση εκτονώθηκε. Τελικά, ύστερα από συνεννόηση με την αστυνομία, οι τρεις διαιτητές διέταξαν την εκκένωση του γηπέδου, ώστε να συνεχιστεί το παιχνίδι και να ολοκληρωθούν τα 7:09” που απέμεναν για τη λήξη του.
Κι όπως πολύ σωστά τόνισε ο προπονητής του Περιστερίου, Αργύρης Πεδουλάκης, «αυτά δεν είναι θέματα του ελληνικού μπάσκετ, είναι θέματα της ελληνικής κοινωνίας. Και δυστυχώς δεν λειτουργεί τίποτε. Τον περιπτερά να βάζαμε θα έκανε καλύτερο στρατηγικό σχέδιο από αυτό της αστυνομίας» , ενώ κατέληξε λέγοντας πως «δεν φταίει ελληνικό μπάσκετ. Σε χάος ζούμε, κατά τύχη ζούμε σ’ αυτή τη χώρα».
Τα ίδια και χειρότερα είχαμε χθες στο «ντέρμπι των αιωνίων» ΠΑΟ-Ολυμπιακού. Ήδη από το 5ο λεπτό του αγώνα οπαδοί του Παναθηναϊκού κατευθύνθηκαν στον μικρό πάγκο δίπλα από εκεί που καθόντουσαν οι αναπληρωματικοί του Ολυμπιακού οδηγώντας την αναμέτρηση σε πρώτη διακοπή. Οι Αστυνομικοί τους απομάκρυναν και μετά από 13 λεπτά το ματς ξεκίνησε και πάλι κανονικά.
Η ένταση στις εξέδρες στο ΟΑΚΑ που οδήγησε στην αναβολή του παιχνιδιού σημειώθηκε στο 70ο λεπτό του παιχνιδιού, όταν έξω από τη θύρα των οργανωμένων οπαδών του Παναθηναϊκού έσκασαν αρκετές χειροβομβίδες κρότου – λάμψης, ενώ η αστυνομία απάντησε με χρήση χημικών.
Η ατμόσφαιρα στο ΟΑΚΑ έγινε αποπνικτική, με πολύ κόσμο να μετακινείται από τις θέσεις του έτσι ώστε να αποφύγει τους καπνούς. Ο κόσμος αναγκάστηκε κάποια στιγμή να μπει και μέσα στο ταρτάν, με αποτέλεσμα στο 70’ ο διαιτητής, Μάρκο Φριτς να διακόψει την αναμέτρηση.
Μάλιστα λίγη ώρα αργότερα οι καπνοί από τις μολότοφ που έπεσαν έξω από το γήπεδο και από τα δακρυγόνα, έφτασαν και στο χορτάρι. Οι παίκτες με δάκρυα στα μάτια και τις φανέλες στα πρόσωπα για να προστατευθούν, πήγαν στα αποδυτήρια.
Τελικά, ο Γερμανός διαιτητής, βγήκε στον αγωνιστικό χώρο για επιθεώρηση όπου και αποφάσισε την οριστική διακοπή του παιχνιδιού καθώς όπως επεσήμανε ο ίδιος δεν είχε καθαρίσει ακόμα ο καπνός από τα χημικά.
Θέλω να σταθώ λίγο παραπάνω σε δύο σημεία από όσα είπε ο κύριος Πεδουλάκης: ότι α) αυτά που ζούμε δεν είναι θέματα του ελληνικού μπάσκετ (ή ποδοσφαίρου, ή βόλεϊ, ή πόλο γυναικών, μια και το ζήσαμε κι αυτό), είναι θέματα της ελληνικής κοινωνίας και β) ζούμε από τύχη σε αυτή τη χώρα.
Ως προς το πρώτο ζήτημα, νομίζω είναι σαφές. Η γηπεδική βία χρόνια ολόκληρα, δεκαετίες, ταλανίζει την ελληνική κοινωνία, θρηνήσαμε νεκρούς, προφανέστατα θα θρηνήσουμε και άλλους αν συνεχιστεί η κατάσταση αυτή αλλά όπως φαίνεται, μέχρι σήμερα, δεν έχει γίνει καμία ουσιαστική προσπάθεια αντιμετώπισης του φαινομένου. Σαχλές διακοπές του πρωταθλήματος, διακηρύξεις για εκείνο το μαχαίρι που όλο πρόκειται να φτάσει στο κόκκαλό, την ώρα που είναι αμφίβολο αν έχει έστω αγγίξει το δέρμα κ. ο. κ. Κάτι πρέπει να κάνουμε, άμεσα.
Στο σημείο αυτό ας πω, πως δεν παραγνωρίζω βεβαίως τις ευθύνες και της δικής μας παράταξης, όταν αυτή είχε την εξουσία, καθώς είναι σαφές, πως ούτε επί των ημερών της ΝΔ, αντιμετωπίστηκε το ζήτημα όπως έπρεπε.
Αλλά η διαφορά, βρίσκεται στο δεύτερο σημείο, το επίσης κομβικό: ζούμε από τύχη, ζούμε σε χάος. Συμφώνησα παραπάνω πως η αποτυχία αντιμετώπισης της βίας στα γήπεδα, είναι διαχρονική και διακομματική. Ωστόσο, υπάρχει μια κρίσιμη διάσταση τα τελευταία χρόνια: η ασυλία απέναντι στα κάθε είδους μπάχαλα, εντός και εκτός γηπέδων. Άλλωστε, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι που φέρνει αλλαγές στον ΠΚ ώστε η ρίψη μολότοφ να είναι πλημμέλημα μια που «σημασία έχει από ποιά μεριά είσαι όταν πέφτουν οι μολότοφ», όπως προσφυώς είχε πει εντός του Κοινοβουλίου ανερυθρίαστα ο πρωθυπουργός;
Αλήθεια, ποιος από εμάς δεν έχει αυτή την αίσθηση, ότι ζούμε σε χάος και ζούμε από τύχη; Από τύχη δεν ήμασταν κάποιοι στη Μάνδρα, από τύχη δεν ήμασταν στο Μάτι, από τύχη δεν ήμασταν μέσα στην Marfin όταν έπεφταν οι μολότοφ, που κατά τον κύριο Κυρίτση, «δεν σκότωσαν ποτέ κανέναν».
Προφανώς και δεν ισχυρίζομαι πως υπάρχουν μαγικές λύσεις. Χρειάζεται μελέτη, οργάνωση, σχέδιο και φυσικά τη συνεργασία και τη βοήθεια όλης της ελληνικής κοινωνία για να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τα φαινόμενα αυτά. Αλλά θα αντιμετωπιστούν, θέλω να πιστεύω, καθώς, τουλάχιστον η βούληση του επόμενου πρωθυπουργού της χώρας Κυριάκου Μητσοτάκη και ολόκληρης της παράταξης, είναι δεδομένη.
Τιτή Ντολαπτσή