Τη Δευτέρα, 27 Μαΐου, ξημέρωσε μια διαφορετική ημέρα για την πατρίδα μας. Μια μέρα που μας γεμίζει αισιοδοξία, που φέρνει ξανά αληθινή και όχι κάλπικη ελπίδα στον τόπο μας. Η ευρύτατη νίκη της ΝΔ στις Ευρωεκλογές, με 9,5 μονάδες διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται παραγωγός εξελίξεων. Παράλληλα, και στις αυτοδιοικητικές εκλογές, η επικράτηση των υποψηφίων που προέρχονται ή στηρίζονται από τη ΝΔ υπήρξε απόλυτη, με τους κυβερνητικούς υποψήφιους να καταβαραθρώνονται, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά, την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει ερείσματα στις τοπικές κοινωνίες.

Ήδη, ο Αλέξης Τσίπρας, εκών άκων, ανακοίνωσε πως μετά και την ολοκλήρωση των αυτοδιοικητικών εκλογών την προσεχή Κυριακή, θα ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την επίσπευση των εθνικών εκλογών. Καιρός ήταν.

Η πατρίδα μας, βαρύτατα τραυματισμένη από την 4ετη διακυβέρνηση Τσίπρα, πρέπει να ξαναβρεί το δρόμο της, να ξαναμπεί σε τροχιά ανάπτυξης και προόδου, να προχωρήσει μπροστά. Αρκετά με το διχασμό, την εσωστρέφεια, τη διάλυση, την απαξίωση των θεσμών, την οικονομική καθυστέρηση, τη φτωχοποίηση της μέσης τάξης, την εξαθλίωση των κατώτερων τάξεων, που επέφερε η άσκηση κυβερνητικού έργου από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΝΔ, το κόμμα που έβαλε την Ελλάδα στην ΕΕ, πριν 40 χρόνια ακριβώς, είναι η μόνη πολιτική δύναμη που εγγυάται διαχρονικά την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Και σήμερα, είναι και η παράταξη που αναλαμβάνει, κι όχι για πρώτη φορά στην Ιστορία της χώρας, να σηκώσει ξανά την Ελλάδα στα πόδια της, να χτίσει εκεί που οι άλλοι ήξεραν και ήθελαν μόνο να γκρεμίζουν.

Σε πολλούς, προκάλεσε έκπληξη η διαφορά των Ευρωεκλογών. Στο κυβερνητικό στρατόπεδο δε, σαστιμάρα, πανικό, παράκρουση. Τέτοια ήταν η απόσταση που χωρίζει τους κυβερνώντες από την ελληνική κοινωνία, από τον μισθωτό, τον ελεύθερο επαγγελματία, τον άνεργο, τον συνταξιούχο, το φοιτητή.

Μέσα στη χαύνωση της εξουσίας, και χωρίς να μεσολαβούν εκλογικές διαδικασίες από το Σεπτέμβριο του 2015, πίστεψαν πως, σιγά σιγά, με την απαξίωση των θεσμών, την φτηνή προσπάθεια εξαγοράς του εκλογικού σώματος, και τον «άχαστο» ηγέτη τους, που, όμοια με τον «Άνθρωπο που γελά» του Ουγκώ, διατηρεί μόνιμα το χαμόγελό του, ακόμη κι όταν εκποιεί την εθνική περιουσία ή όταν ευνοεί την παραχάραξη της ελληνικής Ιστορίας, θα εγκαθίδρυαν τελικά, το μαδουρικό καθεστώς των ονείρων τους.

Από την άλλη όμως, μια ορθή ανάγνωση των μηνυμάτων της ελληνικής κοινωνίας από το 2016 και μετά, όταν δηλαδή απορροφήθηκαν οι κραδασμοί των capital controls και του καταστροφικού πρώτου κυβερνητικού εξαμήνου του 2015, το πράγμα φαινόταν. Η ΝΔ προηγείτο σταθερά σε όλες τις δημοσκοπήσεις, κέρδιζε σε όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είχε σταθερό και ολοένα και διευρυνόμενο προβάδισμα ως προς την καταλληλότητα ως πρωθυπουργός.

Σε σχεδόν ένα μήνα, η χώρα θα οδηγηθεί εκ νέου στις κάλπες, ώστε να εκλέξει νέα κυβέρνηση. Θεωρώ αυτονόητο πως για τη ΝΔ, ο στόχος είναι η επίτευξη μιας ευρύτατης πλειοψηφίας που θα παρέχει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, προκειμένου να μπορεί, απρόσκοπτα να προχωρήσει στην ανόρθωση του τόπου και στην υλοποίηση του προγράμματος της.

Σε αυτή τη μάχη, στον αγώνα να ξανακερδίσουμε την πατρίδα μας, δεν περισσεύει κανείς. Χρέος όλων μας, να ανταποκριθούμε στο προσκλητήριο του Κυριάκου Μητσοτάκη και να αγωνιστούμε να πείσουμε και όσο το δυνατόν περισσότερους συμπολίτες μας, να στηρίξουν τη ΝΔ με την ψήφο τους. Να θεραπεύσουμε τις πληγές του φρικτού διχασμού που καλλιεργήθηκε και να κάνουμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πρωθυπουργό όλων των Ελλήνων.

Τιτή Ντολαπτσή

To 1919  στάθηκε ένα έτος ορόσημο για τον νεότερο ελληνισμό. Το έτος της εκστρατείας στην Ουκρανία, το έτος  απόβασης του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία, το έτος που ο Μουσταφά Κεμάλ, αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα προκειμένου να ξεκινήσει την δεύτερη ιστορικά, φάση της εξόντωσης των Ελλήνων της βόρειας Μικράς Ασίας προσπαθώντας επίσης να συντονίσει την αντίσταση των Τούρκων κατά της ελληνικής στρατιάς που είχε καταλάβει πριν από μερικές εβδομάδες την Σμύρνη. Το ημερολόγιο, έγραφε 19 Μαΐου 1919.

Οι Έλληνες του Πόντου αποτελούσαν πάντοτε ένα ζωτικό κομμάτι της περιοχής και παρόλο που ήταν μακριά από τον εθνικό κορμό της ελληνικής χερσονήσου και των δυτικών παραλίων της Μικράς Ασίας, διέγραψαν την δική τους πορεία η οποία όμως ήταν παράλληλη με αυτήν των υπολοίπων Ελλήνων και κατάφεραν, σε χρόνους ζοφερούς, κατάφεραν να διατηρήσουν την εθνική τους συνείδηση με συνέπεια πάντα να αποτελούν για του Οθωμανούς Τούρκους έναν «πονοκέφαλο» για την συγκεκριμένη περιοχή, κι ενώ πληθυσμιακά δεν ξεπέρασαν τις άλλες εθνότητες της περιοχής,  αποτελώντας περίπου το 40% του πληθυσμού της, οι δραστηριότητές τους, τους έκαναν κυρίαρχους στην κοινωνική και την οικονομική ζωή του τόπου αυτού.

Οι ελπίδες των εθνοτήτων που ζούσαν εντός των ορίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από το κίνημα των Νεοτούρκων το 1908 που επαγγελόταν ισονομία και ισοπολιτεία, διαψεύστηκαν οικτρά σε σύντομο χρονικό διάστημα, καθώς κατέστη σαφές  από πολύ νωρίς πως οι εθνικιστές Νεότουρκοι, οπαδοί του συνθήματος «η Τουρκία στους Τούρκους», θα προχωρούσαν σύντομα, όπως και έκαναν, σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών με όλες τις μη τουρκικές εθνότητες που ζούσαν στα εδάφη της Αυτοκρατορίας.

Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, τα γεγονότα είναι  λίγο πολύ γνωστά, ιδίως για όσους από εμάς τα ακούσαμε μέσα από τις αφηγήσεις των γονέων και των γιαγιάδων μας. Αρκεί να έχουμε κατά νου πως από το 1914 μέχρι το 1922 εξοντώθηκαν σχεδόν 300.000 Πόντιοι με τον αριθμό των θυμάτων σύμφωνα με ορισμένες πηγές να ξεπερνά τις 350.000 μέχρι το 1924. Σε αυτούς τους αριθμούς φυσικά, δεν περιλαμβάνονται οι ξεριζωμένοι από τις εστίες τους ή οι αγνοούμενοι.

Στις 24 Φεβρουαρίου του 1994, ύστερα από δεκαετίες άρνησης, η ελληνική Βουλή, ομόφωνα, επιτελεί το ελάχιστο καθήκον της απέναντι στα εκατομμύρια των νεκρών. Αναγνωρίζεται ομόφωνα η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Κάθε χρόνο την ημέρα αυτή ο ανά τον κόσμο διάσπαρτος ποντιακός ελληνισμός, αμάχητο τεκμήριο και ζωντανό κομμάτι του οικουμενικού ελληνισμού, επιβεβαιώνει την ισχυρή θέληση και αγωνιστικότητά του, το χρέος και το εθνικό καθήκον του για τη με κάθε θεμιτό μέσο διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των προγόνων μας.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αυταπόδεικτη ιστορική αλήθεια. Κανείς δεν μπορεί να διαγράψει ή να ξαναγράψει την ιστορία. Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει τις φωνές των νεκρών. Κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει το δικαίωμα στη μνήμη. «Είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης Μελετητών των Γενοκτονιών ότι η Οθωμανική εκστρατεία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 αποτέλεσε γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και των Ελλήνων της Ανατολίας» (Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών).

Η 19η Μαΐου μας δίνει ακόμα μια αφορμή να ανασύρουμε μνήμες, να αναλογιστούμε και να υμνήσουμε, να υποσχεθούμε, πως θα συνεχίσουμε να δίνουμε μαζί, μια γροθιά, τον κοινό αγώνα για την επιβίωση της ιστορικής μνήμης.

Σήμερα το ποντιακό στοιχείο δεν ζητιανεύει, δεν εκλιπαρεί, αλλά απαιτεί αυτό που δικαιούται. Την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων. 100 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον μεγάλο ξεριζωμό. Και θα αγωνιστούμε, όλοι οι Έλληνες, κι όχι μόνο οι Πόντιοι, για τη δικαίωση των νεκρών προγόνων μας και την αναγνώριση της φρικτής γενοκτονίας σε βάρος τους. Είναι καθήκον και υποχρέωσή μας.